గాజాలోని పిల్లల గొంతుకను ప్రపంచానికి వినిపించాలనే తపనే ఈ కథనం ఉద్దేశం. ఇది ముట్టడిలో జీవిస్తున్న తరానికి చెందిన రోజువారీ కష్టాలు, నష్టాలు, ఆశలను తెలియజేస్తుంది. గాజా చిన్నారుల హృదయ వేదన ఆ చిన్నారుల మాటల్లోనే…

నేనొక గాజా చిన్నారిని!
నా పేరు ముఖ్యం కాదు. నేను నివసించే ప్రదేశం నేను ఎవరో మీకు అర్థం కావడానికి సరిపోతుంది. ఆకలితో, నిర్వాసితుడై, ప్రతి రోజు చెప్పులు లేకుండా ఆహారం, నీటి కోసం పరిగెడుతున్న ఒక బిడ్డను. ఒక రోజు, ఒక వారం, లేదా ఒక నెల కాదు, గత రెండు సంవత్సరాలుగా ఇదే పరిస్థితి.

కవి రఫాత్ అల్అరీర్ చనిపోవడానికి ముందు ఇలా రాసారు: “నేను చనిపోవాల్సి వస్తే, మీరు జీవించాలి… నా కథ చెప్పడానికి.”
నేను ఈ రోజు మాట్లాడటానికి వచ్చింది వేలాది మంది పిల్లల కథను చెప్పడానికి.
ప్రతి బిడ్డకు లభించాల్సిన సాధారణ విషయాలను నేను కోల్పోయాను.
నేను పాఠశాలను, పెన్సిళ్లు రాసే శబ్దాన్ని, తరగతి గదుల్లోని నవ్వులను కోల్పోయాను.
ఇప్పుడు లేని వీధుల్లో స్నేహితులతో ఆడుకోవడం నేను కోల్పోయాను.
మా అమ్మ జోలపాటలు, నా తండ్రి నాకు హోంవర్క్ చెప్పడం నేను కోల్పోయాను.
పుస్తకాలు చదవకుండా ఫోన్‌లో ఎక్కువ సమయం గడిపినందుకు తిట్టించుకోవడాన్ని కూడా నేను కోల్పోయాను.

ఇప్పుడు, నా వాస్తవం చాలా భిన్నంగా ఉంది.
అది తుపాకీ పొడి, కాలిన మాంసం వాసన.
శిథిలాల కింద నుండి ప్రాణం లేని స్నేహితులను లాగడం.
ఆకాశం నుండి ఆహారం పడినప్పుడు పరుగెత్తడం,
కానీ దానితో పాటు బాంబులు, తూటాలు కూడా పడతాయని తెలుసుకోవడం.
నా ముందు విస్తారమైన సముద్రం ఉన్నప్పటికీ, ఒక గుక్కెడు నీరు కూడా లేదు.

గాజాలో ప్రతి ఉదయం, ఈ రోజు చివరి రోజు కావచ్చు అనే భయంతో ప్రారంభమవుతుంది.
ప్రతి సాయంత్రం, మరో రోజు బతికిన అలసటతో ముగుస్తుంది.
నా స్నేహితులను నేను మీకు పరిచయం చేయాలనుకుంటున్నాను.

డేనా మానసిక ఆరోగ్య సమస్యలతో బాధపడుతోంది. రాత్రిపూట, ఆమె పేలుళ్ల పీడకలల నుండి అరుస్తూ లేస్తుంది. కొన్నిసార్లు ఆమె గంటల తరబడి నిశ్శబ్దంగా ఏమీ చూడకుండా కూర్చుంటుంది. డేనాకు కేవలం 10 సంవత్సరాలు, కానీ ఆమె కళ్ళు ఎంతో బాధను చూసినవారి కళ్ళలా కనిపిస్తాయి.

ఏడు సంవత్సరాల జానా అయద్, కేవలం 9 కిలోల బరువుతో, తీవ్రమైన పోషకాహార లోపంతో ఆసుపత్రి మంచం మీద పడుకుని ఉంది. ఆమె సన్నని చేతులు గొట్టాలతో నిండి ఉన్నాయి, ఆమె పెదవులు ఏదైనా గుసగుసలాడడానికి కూడా పొడిగా ఉన్నాయి. ఆమె ఒకప్పుడు మమ్మల్ని అందరినీ మించి పరుగెత్తేది, ఆమె నవ్వు సందుల్లో ప్రతిధ్వనించేది. ఇప్పుడు ఆమె నిలబడ లేదు. ఆమె తల్లి, నాస్మా అయద్, ప్రతిరోజూ ఆహారం, నీటి కోసం ప్రాణాలకు తెగించి వెళుతుంది, అలసిపోయి తిరిగి వచ్చాక చిరునవ్వు నవ్వడానికి ప్రయత్నిస్తుంది.

నా సన్నిహిత స్నేహితురాలు సమీరా, శిథిలాల నుండి తీసుకున్న ఒక విరిగిన బొమ్మను పట్టుకుని నిశ్శబ్దంగా కూర్చుంటుంది. ఆమెకు ఎక్కువగా ఏమి కావాలని అడిగినప్పుడు, ఆమె గుసగుసలాడింది, “నేను మళ్ళీ ఆడుకోవాలనుకుంటున్నాను.”

హింద్ . నా ఆరేళ్ల స్నేహితురాలు, హింద్ రజబ్, ఆమె కారులో నుండి సహాయం కోసం ఏడ్చింది: “నాకు చాలా భయంగా ఉంది. దయచేసి ఎవరినైనా వచ్చి నన్ను తీసుకువెళ్ళమని చెప్పండి… దయచేసి వచ్చి నన్ను తీసుకువెళ్ళండి.” ఆమె అరుపులు ప్రతి రాత్రి నా చెవుల్లో ప్రతిధ్వనిస్తున్నాయి.

ఆసుపత్రుల్లో, పిల్లలు గుండెల్లో ఇరుక్కున్న శకలాలు, మెదడులో దూసుకుపోయిన బుల్లెట్లతో వస్తారు. గర్భిణీ స్త్రీలు, వారి తుంటి పగిలిపోయి, వారి కడుపులోని బిడ్డలు రెండుగా కోయబడ్డారు. పిల్లలకు మత్తుమందు లేకుండా శస్త్రచికిత్సలు చేస్తారు, రద్దీగా, మురికిగా ఉన్న నేలలపై శస్త్రచికిత్సలు జరుగుతాయి. పిల్లలు వారి గాయాల వల్ల కాదు, ప్రాథమిక సామాగ్రి లేకపోవడం వల్ల చనిపోతున్నారు.

వైద్యులను ఖైదు చేశారు. జర్నలిస్టులు మౌనంగా ఉన్నారు—కొన్నిసార్లు బుల్లెట్లతో, కొన్నిసార్లు బాంబులతో. మాకు సహాయం చేయడానికి ప్రయత్నించిన చాలా మంది ఐరాస సిబ్బంది చనిపోయారు.
కానీ నేను అడుగుతున్నాను: నేను ఎక్కడ ఉన్నాను?
నా కుటుంబం, నా స్నేహితులు, నా బాల్యం ఎక్కడ?
నేను ఐరాస, ఇతర కార్మికుల కన్నీళ్లను కూడా చూశాను. వారు క్రాసింగ్స్ దగ్గర వారి కార్లలో పడుకోవడం, మా కథలు విని ఏడవడం చూశాను. కానీ సహాయం సరిపోదు. క్రాసింగ్‌లు హెచ్చరిక లేకుండా తెరుచుకుంటాయి- మూసివేయబడతాయి. గుడారాలు ఫుట్‌పాత్‌లు, శిథిలాలను నింపుతాయి.

సాధారణంగా స్నేహితులు దొరికిన ఏ పుస్తకాన్నైనా చదువుతారు. చిన్న పిల్లలు కార్డ్‌బోర్డ్ ముక్కల మీద గీస్తారు. కానీ గాజాలో నాలుగు సంవత్సరాల వయస్సు పిల్లలకు తెలిసింది పేలుళ్ల శబ్దాలు మాత్రమే. బాల్యం ప్రారంభం కాకముందే దొంగలించారు.
50,000 కంటే ఎక్కువ మంది పిల్లల్ని చంపేశారు. గాజాలో 625,000 కంటే ఎక్కువ మంది పిల్లలు తమ విద్యను కోల్పోయారు. పాఠశాలలు నాశనం చేశారు, తరగతి గదులు శిథిలాలుగా మారాయి. ఒక మొత్తం తరం భవిష్యత్తు వారితో పాటే పూడ్చిపెట్టబోతున్నారు.

“ఒక చెట్టు ఏడుస్తోంది… అది ఇంకా నిలబడి ఉంది, పచ్చగా, గర్వంగా, జీవితంతో నిండి ఉంది.”
ఆ చెట్టులాగే, మేము కూడా నిలబడ్డాము. విరిగిన, గాయపడిన, ఆకలితో, కానీ సజీవంగా.

గౌరవనీయులారా,
నేను ఇక్కడ రాజకీయాల గురించి మాట్లాడటానికి రాలేదు, కానీ మానవత్వం గురించి మాట్లాడటానికి వచ్చాను.
మేము పిల్లలం. మేము కలలు కనేందుకు, నేర్చుకోవడానికి, జీవించడానికి అర్హులం.
ప్రపంచ నాయకులైన మిమ్మల్ని నేను అడుగుతున్నాను:
మీ తీర్మానాలను చర్యలుగా మార్చండి.
మీ వాగ్దానాలను రక్షణగా మార్చండి.
గాజా పిల్లలమైన మా భవిష్యత్తుకు హక్కు ఇవ్వండి.

ప్రముఖ భారతీయ కవి మీర్జా గాలిబ్ మాటలతో నేను ముగించాలనుకుంటున్నాను:
“హమ్ నే మానా కి తగఫుల్ నా కరోగే లేకిన్,
ఖాక్ హో జాయేంగే హమ్, తుమ్ కో ఖబర్ హోనే తక్.”
“మీరు నన్ను పట్టించుకోరని నేను అనుకోలేదు…
కానీ నేను మట్టిగా మారిపోతాను… మీరు తెలుసుకునే లోపే.”

-ముహమ్మద్ ముజాహిద్, 9640622076